بهاری در سایه نویسنده: ساناز ستارزاده

نگار خارکن در آلبوم «سبز در سبز» گوشه‌هایی منتخب از دستگاه ماهور را در دل ساختاری آشنا گنجانده است. وفور بخش‌های متریک، حاکی از تمایل بیشتر او به ضربی‌نوازی است تا نواختن در قالبی با وزن آزاد. توجه خارکن به دامنه‌ی شدت‌وری صوتی در سازش را نمی‌شود نادیده گرفت، اما غفلت او از پرداختن شایسته به بعضی موضوعات تکنیکی (همچون تغییر میزانِ فشارِ نواخت؛ بهره بردن از تنها یک حرکت رفت یا برگشت کمانه برای اجرای تحریرها و جملات آوازی مطول و غیره) موجب شده تا سازش کم‌جان‌وبنیه به گوش برسد. از طرف دیگر، نبودِ ایده‌ی موسیقاییِ بارزی که در بخش‌های مختلف جاری شود و امتداد یابد و فقدان لحظات درخشانی که گفتگوی کمانچه و تمبک را جانی ببخشد، موسیقی «سبز در سبز» را قابل پیش‌بینی کرده است. بستری فراهم نشده تا در دلش ایده‌های هر دو نوازنده، ضمن حفظ ارتباط بخش‌های مختلف به هم، تبدیل به موسیقیِ به‌هم‌آمیخته و گیرایی شوند و راه خود را پیش گیرند. ارتباط ناقص نوازنده‌ها، خاصه در دو ضربی "نصیرخانی یا طوسی"‌ عیان می‌شود. قطعه‌ با دور شش‌تایی آغاز می‌شود و، زمانی که کمانچه دور جمله را تغییر می‌دهد، الگوهای ریتمیکِ انتخابیِ تمبک در هماهنگی با دور اولیه و نیز ملودی کمانچه نیست و نابسامانی در ضربی دوم -علاوه برعدم تناسب دور هفت‌تایی تمبک با جمله‌ی آغازین کمانچه، که دور ترکیبی شش‌تایی-هفت‌تایی دارد- اختلاف تندای سازها را هم شامل می‌شود. گویی در چهارچوبی هم‌نوازی می‌کنند که خوکرده‌ی آن نیستند.

محفوظات شنیداری و سلیقه‌‌ی خارکن که طی سال‌ها آموختنِ شیوه‌ی استادانش -اردشیر کامکار، هادی منتظری و سعید فرج‌پوری- شکل گرفته، بیش از کنجکاویِ احتمالی‌اش برای درک شیوه‌ی علی‌اصغر بهاری قدرت و نفوذ داشته و از همین روی نتوانسته، اگر اساساً چنین توانستنی را هدف گرفته بوده باشد، به شیوه‌ای که انبوه جزئیات فنی و محتوایی آن، متفاوت از شیوه‌های معمول امروز است، اشراف یابد؛ آنچنان که «به‌یادِ استاد علی‌اصغر بهاری» ذکرشده در متن دفترچه به عنوانی ‌تزئینی تقلیل یافته است. عنوانی که می‌توانست نشانه‌ی تعمقش باشد بر کارگان‌های ویژه‌ی کمانچه و کشف جنبه‌های مختلف شیوه‌ی کمانچه‌نوازی بهاری؛ حتی اگر بیمِ دربندِ قواعد شدن و هراسِ در حصارِ تقلید و تکرار ماندن را نیز به همراه داشته باشد.