اینجا موتسارت در کانون توجه است. چهار قطعه از آهنگساز نابغهی اتریشی، یک قطعه از اعجوبهی پیانو، فرانتس لیست، بر اساس تمهای شیوای اپرای «دون ژوان» و اجرای پیانیستی که به خاطر مجموعه ضبطهای «موتسارت در وین»، با عنوان «اجراکنندهی استثنایی آثار موتسارت»1 ستوده شده، به اندازهی کافی دلیل برای در مرکز توجه قرار گرفتن موتسارت فراهم میکند. انتخاب هوشمندانهی قطعات هم تاکید دیگری بر این امر دارد. سونات شمارهی 3، یکی از ویرتئوزانهترین سوناتهای موتسارت، فانتزی دو مینور و سونات شمارهی 14 با گرمای عاطفی همواره تحسینشده -که به احتمال بسیار قوی به قرینهی تاریخی انتشار در یک اپوس و شواهد دیگر آثاری مرتبط هستند- و روندوی سرزنده و پرانرژی هر کدام از یک سو جنبهای از جنبههای متعدد سبک آهنگسازی موتسارت برای پیانو را به نمایش میگذارند و از سوی دیگر تواناییهای گوتلیب والیش را برای ارائهی تفسیر منفرد از همان قطعات. به علاوه «خاطرت دون ژوان» پرداخت پیانویی رومانتیکی را از محتوای موسیقی به یاری تواناییهای گسترشیافتهی پیانو در قرن نوزدهم موتسارت به تصویر میکشد.
در سونات شمارهی 3 (یکی از بهترین نمودهای استادی موتسارت در پیانونوازی) مهارتهای تاثیرگذار تکنیکی و زبردستی نوازنده در تعادل با ویژگیهای بیانی قطعه در همان حال که از بزرگنمایی احساساتی بیهوده پرهیز میکند، شروع گیرایی برای آلبوم فراهم میآورد. فانتزی ظرفیتهای بداههپردازی آهنگساز و در عین حال درک شخصی و شاخص والیش را از همانها در خود دارد. قطعهی وابستهاش، سونات دو مینور، همچون برخی از آثار دیگر دورهی زندگی آزادِ آهنگساز در وین -بلکه بیشتر از آنها- ویژگیهای ژرف عاطفی (برآمده از شورمندی و غوغای درون پرآشوب آفریننده) دارد و تفسیر کنونی از آن جایگاهی برای ترکیب درک عمیق نوازنده از ساختار موسیقایی با تکنیک درخشان نوازندگی شده است (و باز هم تعادل مناسب). روندو، با سرزندگی شادمانه و صمیمی موتسارتی در عین گوشهی چشم همیشگیاش به ابرهای تیرهی دگرگونی، حالت آخرین آزمون نوازنده است تا این مجموعه تفسیر خاص خودش را که بیش از هر چیز در این منزل پایانی، معطوف شفافیت جملهبندی و روشنی بافت است، پیروزمندانه کامل کند.
1- از ترجمهی انگلیسی متن مروری در Neue Ruhr Zeitung.