هر یک از آلبومهای مجموعهی «موسیقی نو در ایران» که منتشر میشود گذشته از خود قطعات موجودش دستکم یک مسالهی عامتر را هم بارز میسازد و مجالی برای اندیشیدن به آن فراهم میکند (مثلا خود تعریف موسیقی نو از دید گردآورندگان این مجموعه که میتواند از یک سو از خلال انتخابها به نمایش درآید و از سوی دیگر از محتوای بیانیهمانند دفترچه و صد البته از قرار دادن این دو در برابر یکدیگر). سومین آلبوم از این مجموعه را حتا اگر تنها به اجمال بشنویم ابتدا شور علیرضا مشایخی به چشم میآید و موقعیت تاریخی و خاصش (به احتمال قوی اولین قطعهی موسیقی الکترونیک که یک آهنگساز ایرانی ساخته است) که پیش از این هم در چند مجموعهی دیگر منتشر شده است. اما این قطعه به خودی خود چیزی بیش از همان اهمیت تاریخی و ارزش آهنگسازانهاش نمیگوید. مسالهی آلبوم آنگاه هویدا میشود که وضعیت این قطعه را نسبت به قطعهی دیگری در همین مجموعه بنگریم و از این رهگذر پرسشی طرح کنیم. آن قطعهی دیگر کدام است؟ افسانهی شهر آیینههای علی رادمان. و آن پرسش؟ رویارویی «موسیقی نو» از گذر نیم قرن و سه نسل آهنگسازی با مواد و مصالح برآمده از موسیقی ایرانی چگونه است؟
در نخستین قطعه مصالحی از شور دستمایهی کار است و در دیگری به شکل شفافتر مصالحی از نوا. بااینحال میتوان در کنار هم قرارشان داد و آشکارا دید که در اولی تهور و تخیل جاندارتری موج میزند و در دومی نزدیکی به شکلهای نیمهکلاسیک نوای امروزی. وضعیت دومین قطعه اگر بیشتر به هستهی شکلیافته از مصالح موسیقی ایرانیاش بپردازیم (از لحاظ زمانی میانهی قطعه) ضمن آن که یادآوری میکند رویکرد اصلی برخورد موسیقی نو همچنان پس از این همه سال قرار دادن عناصر آشنا دربرابر عناصر غریبه است نکتهی دیگری را هم فاش میسازد؛ تند و تیزی این تقابل که به نرمیای همخوان با زمانه گرویده و از نویز خالص در برابر ملودی به تکنغمهها و فضایی برگرفته از ارکان مُد و ملودی رسیده است. اولی را با هیچ کاری در زمان خودش نمیشد مشابه یافت اما دومی دستکم لحظاتی به تجربیات امروزی در موسیقی ایرانی نزدیک میشود.
برای خرید و دانلود آلبوم موسیقی نو در ایران شماره ی (۳) به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
08 مرداد 1398