چندی است که شیراز دارد تبدیل به قطب پیانو می‌شود، نه از این بابت که بهترین نوازندگان یا برجسته‌ترین استادان پیانو در این شهر اقامت داشته باشند (که هنوز تقریبا همگی در تهران ساکنند) و درنتیجه مشتاقان همچون مرکزی به آن جلب شوند، بلکه از بابت برگزاری رویدادهای مهم مربوط به نوازندگی پیانو. تنها یک جستجوی ساده در حافظه‌ی چند سال گذشته، نام یک جایزه‌ی مهم و خوش‌نام در نوازندگی پیانو با مرکزیت شیراز را به یاد می‌آورد که در دو دوره‌ی برگزارشده، با همه‌ی حساسیت‌های چنین رویدادهایی، وفاقی شایسته‌ی توجه میان اهل پیانو درباره‌ی آن در حال شکل‌گیری است. و اکنون هم فستیوالی که به نام «بین المللی شیراز» مزین و عنوان خاصِ سالش «اپوس 1 شوبرت» است (و پیش‌آگهی سال آینده‌اش «اپوس 2 برامس» که خبر از تداوم می‌دهد) بر مرکزیت شهر به آن معنای ویژه می‌افزاید.
گرچه هیچ اعلام رسمی‌ای نشده که این فستیوال، یک رویداد پیانویی باشد اما به روشنی سنگینی وزن نوازندگی پیانو در آن قابل لمس است. از شورای سیاست‌گذاری (محمدهادی اوجی و آرش اسماعیلی) گرفته که خود معلمان پیانواند تا حضور دو پیانیست کنسرتی برجسته‌ی اروپایی (اولاف جان لنری و گُتلیب والیش) و استاد پیشکسوت ایرانی رافائل میناسکانیان و تا اجرای صحنه‌ای برگزیدگانی از جایزه‌ی پیانوی باربد همه و همه بر این صحه می‌گذارد که در یک طرح تنیده رویدادهای تاثیرگذار فرهنگی مرتبط با این ساز دارد در شیراز وزنی می‌گیرد.
مانند اغلب جشنواره‌ها و رویدادهای موسیقایی خصوصی –که چندتایی از آنها در چند سال گذشته با موفقیت تداوم یافته است- این یکی هم دور از هیاهو و حاشیه‌های بی‌حاصل جشنواره‌های نمایشی (اغلب دولتی یا نیمه‌دولتی)، هدف‌های نسبتا مشخص، برنامه‌ریزی مستقل متمرکز بر یک موضوع موسیقایی و خط‌وربط و ساختار کم‌و‌بیش معین و روشن دارد. این نقطه‌ی قوتی است، گرچه در نخستین گام سواد اهداف بلندمدت (مخصوصا در زمینه‌ی مهار خودآگاه تصویری که چنین فعالیتی از میراث یک آهنگساز بازمی‌تاباند) هنوز آشکار نباشد. همین نقطه‌ی قوت به بنیان‌گذاران فرصت می‌دهد نتایجی چند بُعدی از کارشان بگیرند. در همان حال که کنسرت‌هایی در سطح کیفی بالای بین‌المللی به مخاطبان ارائه می‌دهند، صحنه‌ای برای تجربیات تکمیلی نوازندگان جوان و اجرای رسمی برخی از نوازندگان و معلمان فعال پیانوی شیراز به وجود آورند. درنتیجه به یک تیر سه نشان بزنند؛ هم در محل برگزاری و پیرامونش تحرکی ایجاد کنند هم روابط داخلی و خارجی را بگسترانند و هم مخاطبان را برکشند.
