ایوارگاه، احتمالاً، یعنی تا آنجا که نویسنده میتواند از خواندنیها و شنیدنیهای این اثر دریابد، بهراستی حامل آن مشغولیتهای موسیقایی وحید طهرانیآزاد است که عنوان کلیِ این گروه از تولیدات "خانهی هنرِ خِرد" شده است: احوالات شخصی. نقاط قوت و ضعفش نیز در همان ویژگیهایی است که در واژهی "شخصی" فشرده شدهاند؛ هرچند که در این فشردگی آنچه میتواند به کمکِ کلیتِ این اثر بیاید بهمراتب کمتر از خصائصی است که توفیقش را به "هرگز" موکول میکنند.
33 دقیقه تکنوازیِ سنتور، آراسته به کوکی دقیق؛ اجراشده بر سنتوری خوشصدا در بمها و پشتخرکها، هرچند کمتر در حوالی سه خرکِ آخر؛ با مضرابهایی مرتب که جز چند نشستِ نادر بر خرکها همهگاه تمیز و درخشان صدا میدهند؛ مملو از ریزهای مرتبی که از قضا هیچگاه از آرامگاهِ نظم و ترتیب به میدان شور و ولوله و خروش در نمیافتند؛ روایتگرِ دستبهعصای دستگاه نوا است، بهقدری شخصی و در نواختهها خلوتکرده که در انسجامِ یک روایتِ دستگاهپردازانه، علیرغم همان دردست داشتنِ عصای ردیف، بهراحتی از پا میافتد. درآمدهای مطول و ایدههای مدال یا ملودیک تکراری (مثل رفتنِ مکرر به نهفت و نیشابورک در "تارمِه"، "جامخانه"، "سرگشوده"، "سرسایه" و برخی قطعات دیگر) با پایانهای قطعی و نهایی هر قسمت، در عین حفظ توالی سیرِ کلی دستگاهِ نوا، و نیز استفادهی بیتنوع از "ریز" و یا رِنگ نواختن در میانهی کار ("سبویی") تنها بخشی از اتفاقاتی است که سنتورنوازی طهرانیآزاد را به نجوایی شخصی شبیه کرده است که، بیش از آنکه متوجه کلیتِ یک اجرا باشد، دغدغهی انجام دلخواهانهی فنون را دارد.
این بیتوجهی به کل و فرورفتگی در انجامِ نوازندگی با چهار تیرِ خلاص که نامِ "پَرنا"های 1 تا 4 را بر خود دارند کامل میشود. چهار دونوازیِ ویلن و سنتورِ معمولی، جمعاً به مدت 11 دقیقه، که در آغاز و انجامِ آلبوم (قطعات 1 و 15) و نیز بین "نیشابورک" و "نهفت" و "بوسلیک و نیریز" (قطعاتِ 10 و 14) آمدهاند؛ بیکه ربطی فرمال، ملودیک یا حتی مفهومی با تکنوازیهای محافظهکارانهی همراهشان داشته باشند.
با چنین سرشتی، سرنوشتِ ایوارگاه میشود تذکرِ نکتهای مهم: شخصیترین احوالات نیز برای ورود به صحنِ عمومی نیازمندِ آن صلاحیتهایی هستند که مفاهیمِ انسجام و نبوغ بازتابشان میدهند. فرشاد توکلی ایوارگاه احوالات شخصی وحید طهرانی آزاد کلاسیک ایرانی
برای خرید و دانلود آلبوم ایوارگاه به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
12 فروردین 1397