آنها که اهل سفر هستند، دوست دارند در یک بازهی زمانی مشخص با انتخاب مسیری جذاب به جاهای مختلفی بروند و فرهنگهای متفاوتی را ببینند. اما هیچکدام از سفرپیشهگان دوست ندارند مثلا ساعت ۱۲ ظهر رامسر باشند و بعد با موشک پرتاب بشوند به مریوانِ کردستان و از آنجا با ابزار قدرتمند دیگری نیم ساعته خودشان را به آذربایجان برسانند. آلبوم «دقدم» چنین کاری با مخاطب میکند. صدای پرکاشن آذری، چند لحظه بعد افکتهای الکترونیک مورد استفاده در موسیقی «هاوس» بعد مایههایی از جَز و بعد دوباره صدای غالب ناقارا و.... یک سفر بی منطق و بدون ساختار که بیشتر سرگیجهآور است تا اینکه نشان از طرحی هوشمندانه داشته باشد.
اینکه در یک آلبوم به سبکهای و تمهای مختلف رجوع شود به خودی خود اشکال نیست موضوع آنجایی تبدیل به معضل میشود که احساسات تام لحظهای یک هنرمند بر تمام اصول زیباییشناسی اولویت پیدا کند.
در داخل دفترچهی آلبوم «دقدم» عکسی از مولف و سازش (ناقارا) هست. در یک روز بارانی صاحبقرانی و سازش روی نیمکتی نشستهاند و به جای اینکه او چتر را بالای سر خودش گرفته باشد، چتر را بالای سر سازش گرفته است. ظاهراً مؤلف اینگونه میخواهد به ما بگوید که تا چه اندازه سازش را دوست دارد و اتفاقاً آلبوم هم به اندازهی همین عکس، احساساتی و غیر منطقی است. اگر یک تار یحیی و داریوش طلایی برای وقت گذرانی با یک چتر به پارک بروند و باران سختی ببارد، ترجیحاً چتر بالای سر طلایی باشد بهتر است. تار یحیی با همه ارزشاش ابزاری برای ساری شدن آن موسیقی است که در ذهن و جان طلایی جریان دارد. اگر طلایی در صحت و سلامت نباشد تار که خود به خود ردیف نمینوازد!؟
نقی صاحبقرانی نوازنده با استعدادی است. به جای اینکه یک لشگر نوازنده راه بیاندازد و آلبومی ضعیف و غیر قابل دفاع تولید و منتشر کند، بهتر است قدر پنجههای خود را بداند و در مسیر رسیدن به جایگاه یک نوازندهی تمامعیار قدم بردارد.
دق دوم تلفیقی امیر بهاری نقی صاحبقرانی طنین آوای طوفان
برای خرید و دانلود آلبوم دق دوم به وبسایت بیپتونز مراجعه کنید.
16 مرداد 1397