چرا حضور زنان در صنعت صدا کمرنگ است؟
چندین دهه است که زنان علیرغم همهی چالشها در بخش فنی تولید موسیقی حضور داشتهاند. در دههی ۱۹۵۰ وقتی کوردل جکسون (ملقب به مامانبزرگ راکاندرول) نمیتوانست وارد سان ریکوردز (Sun Records) شود شرکت تولید موسیقیِ خودش را در ممفیس بهراه انداخت.
امروز زنان موفقی را میتوان در میان تهیهکنندگان موسیقی نام برد. اما موفقیتهای شخصی این زنان باعث نشده است تصویر کلی تغییر کند. هنوز هم در هیچ فهرستی از تهیهکنندگان برتر که توسط ناشران موسیقی منتشر میشود از هیچ زنی نام برده نشده است و تنها شش زن تاکنون برای تهیهکنندگی (غیر کلاسیک) نامزد جایزهی گرمی شدهاند.
با بررسی همین شش نامزد میبینیم وقتی زنی برای مهارتهای تهیهکنندگیاش تقدیر شده است در عین حال یک اجراکنندهی شناختهشدهای هم بوده است؛ اما در مورد مردها احتمال بیشتری دارد که صرفاً برای مهارتهای فنیشان شناخته شوند. زنان صنعتِ صدا با چالشهای جنسیتی مخصوص خودشان روبهرو هستند که از حضور در تقاطع دو حوزهی کاملاًمردانه ناشی میشوند. بهدلیل طبیعت فنی کارشان، با مسایلی روبرو هستند که زنان در حوزههای علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضیات مواجهند؛ نظیر تلاش برای کسب احترام و ارزیابی و نقد همکاران. بهعلاوه اینها فشار اضافهی صنعت رقابتی و پرتغییر موسیقی هم وجود دارد.
مهندسی صدا بهصورت سنتی همواره بر کارآموزی تکیه داشته است. یک مهندس صدای باتجربه فرد جوانتر با استعداد و علاقهای را پیدا میکند، او را زیر پروبال میگیرد و کار را به او یاد میدهد. چنین رابطهای مشوق وفاداری است اما درنهایت زنان را از این حیطه دور میکند. سوزان راجرز استاد مدرسهی موسیقی برکلی و نیز مهندس صدا میگوید: «مدل کارآموزی برای زنان چالش ایجاد میکند چون احتمال کمتری وجود دارد که یک مهندس مذکر مسنتر تصویر جوانی خودش را در یک زن جوان ببیند.»
از آنجا که تربیت یک مهندس از نقطهی آغاز، کار زیادی میبرد، صنعت موسیقی هرچه بیشتر به کالجها روی میکند تا افراد حرفهای برای صنعت صدا تربیت کنند. این خود دلیل دیگری برای حضور کمرنگ زنان ایجاد میکند. مثلا در برکلی تنها ۲۰ تا ۲۵ درصد دانشجویان مهندسی صدا دختران هستند.