آیا آنالوگ خواهد مرد؟

مدتی پیش هنگام خوردن یک سیب به این فکر افتادم که آیا ممکن است در آینده به طریق دیجیتال (یا روشی دیگر) بتوان غذاها را شبیه‌سازی کرد؟ و بعد سوال‌های بعدی به ذهنم رسید: چه می‌شد اگر این سیب مصنوعی بود؟ و اگر مصنوعی باشد، و اگر مزه و حس کاملاً واقعی داشته باشد چه؟ آیا همین‌قدر از آن لذت می‌برم؟ اگر ندانم واقعی است یا مصنوعی چه؟ این باعث شد فکر کنم که تجربه –فارغ از خود حس- مهم است؛ چه در سیب یا هر چیز دیگر. همین را در مورد آمپلیفایرهای لامپی می‌توان گفت.

خب، پس آیا آنالوگ خواهد مرد؟ به نظر محتوم می‌رسد، مگر نه؟ در بسیاری صنایع نکتولوژی آنالوگ مغلوب رقیب دیجیتالیش شده. چه دلیلی دارد که صنعت موسیقی استثنا باشد؟ این را مطمئنم که ما جماعت اهل موسیقی خیلی دمدمی هستیم و در برخی موارد، در برابر تکنولوژی دیجیتال، تکنولوژی‌هایی را می‌پسندیم که چند دهه عمر دارند؛ به خاطر صدا یا بهتر بگویم به خاطر تجربه‌ی صدا.

این موضوع عجیبی را پیش می‌کشد. اگر دستگاه دیجیتالی داشته باشم که صدایی دقیقاً مثل دستگاه آنالوگ تولید کند، انگار باز هم دستگاه آنالوگ را ترجیح می‌دهم. ممکن است احمقانه به‌نظر برسد اما واقعیت همین است. اما نکته‌ی متناقض‌نما این است که من صداهای عجیب و غریب و فضایی دیجیتال را هم دوست دارم.

می‌توان موضوع را یک گام دیگر پیش برد. چه می‌شد اگر در دنیایی شبیه‌سازی‌شده زندگی می‌کردیم؟ (مثل ماتریکس) گویی همچنان ترجیح می‌دهیم «اصل جنس» را تجربه کنیم.

هرچه بیشتر موضوع را بررسی کنید مضحک‌تر می‌شود، اما خب این موسیقی است و بالاخره در نقطه‌ای باید آنچه را که به نظرتان حس درستی می‌دهد انجام دهید؛ چون به نظرم این کار واقعاً روی اجرا و آهنگسازی‌تان اثر می‌گذارد.

گیتار الکتریک را درنظر بگیرید. یک استدلال موثر این است: وقتی گیتار را به تقویت‌کننده وصل می‌کنید، دیگر اساساً دارید موسیقی الکترونیک تولید می‌کنید. این همان نکته‌ای است که درباره‌ی تجربه و حس باید درک کرد.

مثلاً من عاشق افکت تأخیر (Delay) آنالوگ هستم. آن‌قدر که اصلاً نمی‌توانم به استفاده از نسخه‌ی دیجیتالی آن فکر کنم حتی اگر دقیقاً مثل آنالوگ صدا بدهد.

اگر بخواهم آن تشبیه سیب را ادامه بدهم می‌توان گفت که اگر یک میوه‌ی کاملاً جدید و باحال درست می‌شد که فقط می‌شد آن را با تکنولوژی جدید ساخت راحت‌تر می‌توانستم آن را بپذیرم. این‌طوری آنها دست از سر سیب محبوبم (با تمام ویژگی‌های خوب و بدش) برمی‌داشتند و اجازه می‌دادند از آن همان‌طور که هست لذت ببرم و میوه‌ی خوشمزه‌ی جدیدی درست می‌کردند که به روشی جدید ذائقه‌ی مرا ارضا می‌کرد. این همان نکته‌ی متناقض‌نما درباره‌ی صداهای عجیب و غریب فضایی دیجیتال است.

نویسنده: Joel Korte