آیا سایتهای موسیقی «کیفیت-بالا» میتوانند به آن صدای مطلوب برسند؟
از زمان تولید اولین سیدی –که این ماه ۳۵ ساله میشود- صنعت موسیقی تلاش داشته تا فرمتهای مختلف را بر پایهی کیفیت بهتر به مشتریان بفروشد.
دیسکهای نقرهای براق در مقایسه با صفحات وینیل پرخطوخش صدای بهتری داشتند اما در عین حال راحتتر هم بودند: کوچکتر، امکان پخش قطعات با هر ترتیب دلخواه و بینیاز از برگرداندن صفحه. اما مدیران شرکتهای صبط متوجه نبودند که کشش عمده مشتریان بهسوی سیدی به خاطر راحتی بود و نه کیفیت. به همین دلیل بود که گسترش فرمت کمکیفیت MP3 شرکتهای ضبط را غافلگیر کرد. امروز دانلود کردن هم دارد از دور خارج میشود و مصرفکنندگان با اشتیاق بهسوی پخش استریم موسیقی میروند؛ اما بیشتر سرویسهای استریم موسیقی از همان تکنیکهای فشردهسازی شبیه MP3 استفاده میکنند.
پس آیا کیفیت صدای درجه یک دیگر اهمیت ندارد؟ برخی مخالف این روند هستند و موسیقی دیجیتال کیفیت-بالا (high resolution) را ترویج میکنند.
صنعت موسیقی پیشتر هم درگیر قمار بر کیفیت شده. موضوعی که با معرفی SACD و DVD مطرح شد. جنگ مداوم فرمتها وقتی مغلوبه شد که شرکت اپل در سال ۲۰۰۱ آیپاد را معرفی کرد که فرمت فشرده MP3 را به عنوان راه عمومی شنیدن موسیقی تثبیت نمود. پولی که مصرف کنندهها باید صرف سیستمهای صوتی کیفیت-بالا میکردند صرف خرید دستگاههای پخش موسیقی همراه شد و تقاضا برای موسیقی کیفیت-بالا هیچگاه به تحقق نپیوست. اما برخی انواع موسیقی چندان هم از فرمت MP3 بهره نبردند؛ مثلا طرفداران موسیقی کلاسیک چندان از آن نوع فشردهسازی راضی نبودند.
حالا تقریبا دو دهه بعد، با گسترش پهنای باند اینترنت و امکان استریم موسیقی، مدل کاری جدیدی در بازار موسیقی کیفیت-بالا ایجاد شده است. بالاترین نرخ بیت فرمت MP3 برابر با ۳۲۰ kbps است اما پخش «کیفیت-بالا» میتواند تا 9216 kbps برسد و این یعنی انواعی از موسیقی که سنتاً با کیفیت بالا مرطبت بودند مشخصا در این نوع سرویس پخش موسیقی محبوب خواهند بود.