آلبوم مرده است اما هنوز همه این را نپذیرفته‌اند.
برای بسیاری موسیقیدان‌ها و گروه‌های موسیقی انتشار آلبوم نمونه‌ی اعلای کار موسیقی بوده است. یک آلبوم بیانیه‌ی صوتی و نمایانگر وضعیت فکری و دیدگاه‌های اجتماعی حال حاضر آنها بوده و عالی‌ترین فرم تجربه‌ی ضبط‌شده‌ای است که یک هنرمند می‌توانست عرضه کند. قبل‌ترها اوضاع این‌طور نبود و امروز هم عمدتاً دیگر این‌گونه نیست. مشکل اینجاست بسیاری موسیقیدان‌ها هنوز درک نکرده‌اند که آلبوم دیگر متعلق به‌گذشته است و می‌تواند مانع رشدشان شود.
امروز ما در عصر تک‌آهنگ‌ها به‌سر می‌بریم. دیگر کسی مثل سابق ۴۰ یا ۵۰ دقیقه‌ی پیاپی را صرف شنیدن یک آلبوم کامل نمی‌کند. در جامعه‌ی موسیقی قابل حمل امروز که استریم آنلاین حکمرانی می‌کند، دیگر دلیلی ندارد خود را به سیستم پخش محدود کنیم و قطعاتی را بشنویم که چندان مایل به شنیدنشان نیستیم. اگر این را بپذیریم دیگر دلیلی ندارد که موسیقیدان ماه‌ها وقت خود را صرف تکمیل آلبوم کند؛ مخصوصاً وقتی که شنونده‌ها هم مصرف آلبومی چندان بالایی ندارند هزینه‌های تولید آلبوم می‌تواند آسیب‌رسان باشد. مثلاً فروش آلبوم (شامل انواع فرمت‌ها) در سال گذشته بیش از ۱۷ درصد کاهش داشته است. تعداد 169.15 میلیون نسخه در سال گذشته را مقایسه کنید با 939.9 میلیون نسخه در سال ۱۹۹۹.
فروش 1.9 میلیونی آلبوم Reputation اثر Taylor Swift (که در مقایسه با گذشته همچنان ناچیز است) هم به‌دلیل برنامه‌ای تبلیغاتی بود که با خرید آن آلبوم شانس برنده شدن بلیت مجانی کنسرت وجود داشت. تنها یک آلبوم دیگر در سال گذشته مرز یک میلیون را رد کرد که اثر Ed Sheeran بود. دیگر زمانی که چنین فروشی فقط طی یک هفته رخ می‌داد گذشته است.
ظاهراً موسیقیدان‌های هیپ‌هاپ زودتر از بقیه این موضوع را درک کردند. ایده‌ی اصلی این است که امروز داشتن یک تک‌آهنگ موفق بهتر از داشتن آلبومی در یک سال بعد است که نهایتاً یکی دو آهنگ آن مورد توجه قرار خواهد گرفت.
حالا ما به دوران اولیه‌ی صنعت موسیقی بازگشته‌ایم. در آن زمان تنها وقتی یک موسیقیدان برای انتشار آلبوم درنظر گرفته می‌شد که اول چند تک‌آهنگ موفق داشته باشد. بعد از آن هم قراردادی برای انتشار مثلاً دو آلبوم درسال منعقد می‌شد. حوالی دهه‌ی ۷۰ بود که موسیقیدان‌ها زمان خلق یک آلبوم را به چندین سال افزایش دادند که در شرایط بازار امروز عملاً نوعی خودکشی موسیقایی است.
امروز اپل تصمیم گرفته که دیگر آلبوم‌های LP را پذیرش نکند. این نشان می‌دهد که شنونده‌ها دیگر علاقه‌ای به یک مجموعه آهنگ ندارند و الگوی مصرف تغییر کرده است.